காதல் கவிதைகள் – தொகுப்பு 4
பா. தேவிமயில் குமார் கவிதைகள்
தேனிலவு
கிடைத்த மனைவியை
காதலியாக !
கட்டியக் கணவனைக்
காதலனாக !
வசிக்கும் வீட்டினை
வசந்த மண்டபமாக,
வாழ்ந்திடும்
பொழுதுகளை,
தேனிலவாகத்
தேடத் தொடங்கினால்…
அதுதான் காதல் வாழ்க்கை
புதைகுழி
பாவம் இந்த
பாழாய்ப் போன
இதயம் !
எத்தனை
ஏமாற்றங்களையும்,
துரோகங்களையும்,
வெறுப்பையும்,
காதலையும்,
மன்னிப்பையும்,
மறத்தலையும்,
தன்னுள் புதைத்து வாழ்கிறதே !
ஏதோ செய்கிறது !
சென்று வருகிறேன் என
சொல்லிப் போன பின்பு,
புன்னகையும் இல்லை,
கண்ணீரும் இல்லை,
ஆனாலும் ஏதோ
என்னை செய்கிறது
இந்தக் காதலின் பிரிவு !
என்னவென சொல்வது ?
தேவதைகள்
திருவிழாக்களில்
மட்டுமா
தேவதைகளைத்
தேட முடியும் ?
மடையர்களே !
தெருக்களில்
நடந்து செல்லும்
பெண்கள் எல்லாமே
பெண்களல்ல !
தேவதைகளே ! தேவதைகளே !
சகிப்புடன்
அடுப்படியிலும்,
அந்தப்புரத்திலும்,
அடைத்து வைத்த சமூகத்தை
காலம் தொட்டு
இன்று வரை,
ஏனோ…..
தீண்டல்களை
மட்டுமேக் காதலென
மனதில் கொண்ட
ஆணாதிக்கத்தை
சகித்தபடிதான்
செல்கிறது பெண்ணினம் !
பூக்கள்
வசந்த காலமென, உன்
வாசலைத் தேடி
நான் செல்லும்போது
இலையுதிர்க் காலமென
எண்ண வைத்தது,
ஆம்….
உன் கல்லூரி விடுமுறை
உரிமைகளின் காலம்
நீயும், நானும்
நாடோடிகளாய்
வேட்டைக்குச் சென்றோம் !
வீரமோ !
வேட்கையோ !
விருந்தோ !
வேதனையோ !
சமமாகவே நாம்
சந்தித்தோம்
சாதித்தோம் !
அனேகமாக….
ஆதிகாலமான
அந்தக் காலமே,
பெண், பெரும் உரிமையைப்
பெற்ற காலமாக
இருந்திருக்கலாம் !
அதற்குப்பின் …..?
மன்னிக்க முடியாது
காதலுக்குள்ளான
நட்பு,
கொடுத்து வைத்தவர்கள் !
நட்புக்குள்ளானக்
காதல்….
கெடுத்துக்கொண்டனர்,
ஒரு சேர
காதலையும், நட்பையும் !
நட்பென்ற பெயரால்
காதல் செய்பவர்களை
மன்னிக்க முடியுமா ?
சிப்பி
கடற்கரையில்
கால்கள் நனைய
கரைந்திருந்தோம் !
முத்துக்களைத்
தொலைத்த
சிப்பிகள்,
சிறிது நேரம் உன்
சிறு நகங்களையே,
பார்த்தது !
இதுவோ ! தன்
முத்தென்று !
இருவர்
அந்தப் பேருந்துப்
பயணத்தில்
இருவராக
ஏறி அமர்ந்தோம் !
நிறுத்தத்தில்
நீ இறங்கிய பின்னும்
இருவராகவே
இருப்பதாய் உணர்கிறேன்
– பா. தேவிமயில் குமார்