உறவுகள் – கவிதை பகுதி 13
புறக்கணிப்பு
பா. தேவிமயில் குமார்
உயிர் பிழைத்தால்
போதுமென
ஓடி வருகிறோம் !
உயிர் எனும்
ஒற்றை சொத்தினை
வைத்துக்கொண்டு
வாழ நிற்கிறோம் !
பாதுகாப்பின்மையும்,
பயமும்,
பதுங்குக்குழிகளையும்,
பல காலமாய்
பார்த்து விட்டோம் !
எங்களை
ஏற்றுக்கொள்ள
ஏனோ,
எல்லோருக்கும்
தயக்கமே !
வாழ்க்கையைத் தேடி
வருகிறோம் !
வாசல் கதவுகளை
அடைப்பதேன் ?
மதமும், இனமும்
மாறி ! மாறி
முத்தமிடுகிறது தன்
கோரப்பற்களால்
எங்கள் வாழ்க்கையின் மீது !
உடைந்த
இதயத்தோடுதான்
ஓடத்தில் ஏறி
ஓடிவருகிறோம் !
இடமில்லையென
இன்னோர் முறை
உடைப்பதேன் ?
சுக்கு நூறாக !
பறவைகளுக்கு
பூச்சியெனவும்,
விலங்குகளுக்கு
வேதாளமெனவும்
பெயர் வைப்பதில்லையே ?
எங்களை
மட்டும் ஏன்,
“மனிதன்” என்பதற்கு
பதிலாக
“அகதிகள்” என
அழைக்கிறீர்கள் ?
நாங்களும் மனிதர்களே !
இதுவரை
இழந்ததெல்லாம்
எண்ண முடியவில்லை !
தொலைத்ததெல்லாம்
தேட முடியவில்லை,
இருக்கும்
உயிரை மட்டுமாவது
காப்பாற்றிடவே
கடல் கடக்கிறோம் !
பயணங்கள்
நீண்டு கொண்டும்,
பாதைகள்
மறிக்கப்பட்டும்,
பந்தாடப்படுகிறோம்
நாங்கள் !
மக்கள் தொகை
பெருக்கத்தையும்,
மக்காச் சோள
தட்டுப்பாட்டையும்,
மதத்தின் பெயரிலான
கட்டுப்பாட்டையும்
காரணமெனக்
காட்டுகிறீர்கள் !
மனிதர்களின் உயிரைக்
குடித்துவிட்ட
களைப்பில்
உடன்படிக்கைகள்
ஓய்வு பெற்றன !
எங்கள்
மனங்களையெல்லாம்
வெட்டி வீழ்த்தியக்
களைப்பில்
மனிதத்துவம் பற்றி
மணிக்கணக்கில்
பேசும் மனிதர்களே !
பேச்சு தேவையில்லை
எங்களுக்கு,
அஞ்சி ஓடிவரும்
எங்களுக்கு,
தஞ்சமெனத்
தாருங்கள் இருப்பிடத்தை !
உலகநாடுகளே !
சொந்த நாட்டிலிருந்து
துரத்தப்படுவது தான்
துயரத்தின்
உச்சமென
உணர முடியாது
உங்களால் !
உப்புக் காற்று
இதயத்தை
அரித்துவிட்டது
இழப்பதற்கு, இனி
எதுவுமில்லை !
எங்களை
அகதிகளாகப்
பார்க்க வேண்டாம் !
மனிதர்களாக
மட்டுமாவது
பாருங்கள் !
அப்போதாவது
மனம் திறக்கிறதா ?
என பார்க்கலாம்
– உலக அகதிகள்