தமிழ்நாட்டில் கொத்தடிமைகள்-சரித்திரம் பேசுகிறது

மதுரை மாத்தூர் கிராமத்தைச் சார்ந்த காதியும் அவரது சகோதரர் தவசியும் தங்களின் அவசிய அவசர பணத் தேவைக்காக அவர்களது ஏழு குழந்தைகளையும் விலைக்கு விற்கத் துணிந்துள்ளனர். குழந்தைகளுடன் தெருக்களில் நடக்கும்போது, நல்ல விலைக் கொடுத்துக் குழந்தைகளை வாங்க யாரேனும் தயாராக உள்ளனரா என்றறிய “கொள்வர் உள்ளரோ” என்று கத்திக் கொண்டே செல்வர். ஒரு சமயம் அவர்கள் வெள்ளியங்குன்றம் கிராமத்தில் நின்றபோது, கனக ராமையா கவுண்டர் என்பவர் “கொள்வர் உள்ளேன்” (வாங்குபவர் உள்ளேன்) என்று பதிலளித்தார்.

ஆகஸ்ட் மாதம் (தமிழ் மாதம்-அவானி) 17 ஆம் தேதி, 1448 ஆண்டு, வெள்ளியங்குன்றம் கிராமத்தில் நான்கு தெருக்களும் சந்திக்கும் இடத்தில், வேதபாரகன் ஒருவன் ஒரு பனை இலையிலிருந்து அடிமைத்தனம் ஒப்பந்தம் ஒன்றை படித்தான். அதாவது மாத்தூரில் ஒரு தீண்டத் தகாத (தீட்டாந்தோரி டோடி) சமூகத்தைச் சேர்ந்த சகோதரர்கள் தங்களின் ஏழு குழந்தைகளை வெள்ளியங்குன்றத்தைச் சேர்ந்த கனக ராமையா கவுண்டர் என்பவருக்கு 37 காசுகளுக்கு விற்கப்போவதாக அறிவிக்கபட்டது. அவர் ஒவ்வொரு குழந்தையையும் ஐந்து நாணயங்கள் கொடுத்து வாங்கி, எழுத்தருக்கு ஒரி நாணயமும், அடிமையின் விலையை நிர்ணயிக்கும் இடைத்தரகருக்கு (நடுவர்) ஒரு நாணயமும் செலுத்தினார்.

இந்த அற்பத்தனமான உதாரணம் ஒரு கற்பனைக் கதையல்ல, ஆனால் ஒரு காலத்தில் தமிழ் நாட்டின் ஒரு சில பகுதிகளில் நிலவிய மனிதாபிமானமற்ற அடிமை வர்த்தக நடைமுறைகள் பற்றிய ஒரு யதார்த்தமான சம்பவம்.

கல்வெட்டு ஆராய்ச்சியாளராக இருந்த முத்துக்குமார் (2011 முதல் 2013 வரை) மதுரை மாவட்டத்திலிருந்து சேகரிக்கப்பட்ட பனை இலை கையெழுத்துப் பிரதிகளைப் பாண்டிச்சேரி பிரஞ்சு நிறுவனத்தில் (IFP) கணினியில் ஆவணமாக்குவதற்காகப் பட்டியலிட்ட போது அடிமைத்தனத்திற்கான பனை இலை ஒப்பந்தம் வெளிச்சத்திற்கு வந்தது.

அந்தப் பனை இலையில், ‘1448 ஆம் ஆண்டின் பனை இலை பூச்சியால் பாதிக்கப்பட்டதால் அது மீண்டும் எழுதப்படுகின்றது’ என்று ஒரு சிறிய குறிப்பு இருந்தது.
முத்துக்குமார் 1448 ஆண்டிலிருந்து 1910 ஆம் ஆண்டு வரை நடந்த அடிமை வர்த்தகப் பரிவர்த்தனைகளை 37 பனை இலை கையெழுத்துப் பிரதிகளாக வகைப்படுத்தினார். “37 பனை இலை கையெழுத்துப் பிரதிகளில் 30 பிரதிகள் அடிமைத்தனம் ஒப்பந்தங்கள் (அடிமை உடன்படிக்கை/ முரி / சாசனம் என்று அழைக்கப்படுகிறது) ஆகும் மீதமுள்ள ஏழு பிரதிகள் 5 முதல் 10 ஆண்டுகள் காலத்திற்கு (அடமானம்) அடிமைகளின் உறுதிமொழி (அடிமை ஒட்டி முரி / உடன்படிக்கை – அடிமை அடமான ஒப்பந்தம் என்று அழைக்கப்படுகிறது) ” என்று அவர் கூறினார்.

இந்தியா 1,83,54,700 அடிமைகள் (குளோபல் அடிமைத்தனம் குறியீட்டு, 2016) என்ற எண்ணிக்கையுடன் உலகின் அதிகமான அடிமைகள் கொண்ட நாடு என்று பதிவு செய்துள்ள போதிலும், அதன் இறக்குமதி அரிதாகத்தான் அங்கீகரிக்கப்பட்டது அல்லது பொது மன்றங்களில் விவாதிக்கப்பட்டது.
தமிழ் அக்ரேரிய வரலாற்றின் (1650 – 1950) டிஜிட்டல் காப்பகத்தில் “அடிமை பிரிவில்” உள்ள அனைத்து ஆவணங்களும், கடந்த காலம்பற்றிய ஒரு நினைவூட்டல் மட்டுமல்ல ஆனால் தென்னிந்தியாவில் அடிமைத்தனம் இருந்ததை உறுதிப்படுத்தும் ஒரு முக்கிய வரலாற்று ஆவணம் ஆகும்.
பண்டைய நூல்களில் அடிமைத்தனம்:
தமிழ்நாட்டில் பல்வேறு மாவட்டங்களுக்கு ஜோ ஈ ஹெட்லி மற்றும் ஐஎஃப்பி யில் சமூக அறிவியல் துறை இருந்து எஸ் பொன்னரசு மூலம் ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட ஆராய்ச்சிக் குழுவினருடன் ஒரு பயணம் செய்த முத்துக்குமார், “தமிழ் பகுதியில் அடிமைபற்றிய சான்றுகள் பக்தி இலக்கியத்தில் உள்ளது. தேவாரத்தில், பிராமண அவதாரமான இறைவன் சிவன் ‘சுந்தரரை’ உரிமை கோருவதாக சொல்கிறார். அவரது கூற்றை நிரூபிக்க அவர் நாட்டாரிடம் ஒரு பனை ஓலை கையெழுத்துப் பிரதியை வழங்கினார். அந்த நாட்டார் சுந்தரர் சிவனின் அடிமை என்று அறிவித்தார். “மேலும் அவர் ” அடிமைகள் மற்றும் அடிமை வியாபாரம் தொடர்பான சான்றுகள் எப்போதும் கல்வெட்டுகளில், பனை ஓலை சுவடிகளில், மற்றும் அரசு ஆவணங்களில் இருந்த வந்துள்ளது. புனிதமான தமிழ் உரையான நாலடியாரில் கூடப் பெண் அடிமைகள் இருந்ததாகக் குறிப்புகள் உள்ளன ” என்று கூறினார்.

தமிழகத்தில் அடிமை முறை என்ற புத்தகத்தின் ஆசிரியர் ஏ.சிவசுப்பிரமணியன், தமிழ்நாட்டில் அடிமைத்தனம் நடைமுறையைப் பற்றி விரிவாக ஆவணப்படுத்ததியவர், “அடிமை வர்த்தகம் சோழ, பல்லவ, மற்றும் மராட்டிய காலத்தில் கூட வழக்கத்தில் இருந்துள்ளது.”