அரசியலில் காமராஜர் எப்படிப்பட்டவர்? – ஓர் ஆய்வுத் தொடர்! – பாகம் 1

             (காமராஜர் பிறந்தநாள் ஸ்பெஷல்..!)

நிகழ்கால அரசியல் தலைவர்கள் சிலர், தாங்கள் செய்யும் தவறுகள் அல்லது தோல்விகளை மறைக்கவோ அல்லது அதிலிருந்து கவனத்தை திசைதிருப்பவோ, மறைந்துபோன அரசியல் தலைவர்களின் மீது பழிபோடும் வழக்கம் ஒருபுறம் இருக்க, மறைந்துபோன அரசியல் தலைவர்களை முற்றிலும் புனிதமானவர்களாக மாற்றிவிடக்கூடிய ஒரு வழக்கமும் இந்திய அரசியல் கலாச்சாரத்தில் உள்ளது!
காமராஜரின் அரசியல் வரலாறு என்பது பல ஆச்சர்யங்களையும் அதிசயங்களையும் உள்ளடக்கியது என்பதோடு, மிகச் சாமானியப் பின்னணி கொண்ட ஒருவர், அரசியலில் இந்தளவிற்கு உச்சம் தொட முடியுமா? என்பது தொடர்பான ஒரு பெரிய பாடத்தையும் உள்ளடக்கியது.
காமராஜருடைய அரசியல் வாழ்வின் பரிணாமங்களையும் பரிமாணங்களையும் அலசுவதல்ல இத்தொடர். மாறாக, அவருடைய அரசியல் வாழ்வில் நடைபெற்ற ஒரு சம்பவத்தைப் பற்றிய ஒரு புதிய பார்வையை வைப்பதுடன், ஒரு அரசியல்வாதியாக அவரின் செயல்பாடுகள் எப்படி? என்பதை விரிவாக ஆய்வதே இத்தொடர்!
கடந்த 1954ம் ஆண்டு ராஜகோபால ஆச்சாரியார் சென்னை மாகாண முதல்வர் அரியணையிலிருந்து இறங்கியப் பிறகு, அன்றைய சென்னை மாகாண காங்கிரஸ் கமிட்டித் தலைவர் காமராஜர் அதில் ஏறி அமர்ந்தபோது நடைபெற்ற சம்பவம் தொடர்பானதுதான் அந்தப் புதிய பார்வை!

இராஜகோபால ஆச்சாரியாரின் அணியைச் சேர்ந்த பக்தவச்சலம் மற்றும் சி.சுப்ரமணியம் ஆகியோரை, (சி.சுப்ரமணியம், 1954ம் ஆண்டு முதல்வர் பதவி கோதாவில், காமராஜரை எதிர்த்து ஆச்சாரியாரால் நிறுத்தப்பட்டவர்) வன்மம் பாராட்டாது, மிகவும் பெருந்தன்மையோடு தனது அமைச்சரவையில் சேர்த்துக்கொண்ட வெள்ளை உள்ளம் படைத்தவர் காமராஜர்! இந்த உயர்ந்த பண்பு, அரசியலில் வேறு யாருக்கு உண்டு! என்ற அளவில் விதந்தோதுகின்றனர் பலர்.
காமராஜருடைய இந்தச் செயலின் நோக்கம் எத்தகையது என்பதை அவர்களில் சிலர், உண்மையில் அறிந்திருந்தே, வேண்டுமென்றே, அரசியலுக்காக அவரின் பெருந்தன்மை இது என்று பேசலாம்! அல்லது பலருக்கு அடிப்படையான அரசியல் புரிதலே இல்லாமல் இருக்கலாம்.
பக்தவச்சலம், சி.சுப்பிரமணியம் ஆகியோரை அமைச்சரவையில் சேர்த்தது காமராஜரின் பெருந்தன்மை என்று பேசுவது பரவலான ஒரு வழக்கமாகிவிட்டது. ஆனால், காமராஜர் பயன்படுத்திய ஒரு சாதாரண அரசியல் உத்தியை, அரசியலாகவேப் பார்க்கலாமே! அதில் எதற்காக தனிப்பட்ட விருப்பு – வெறுப்பு கருத்தாக்கத்தை இணைக்க வேண்டும்?
எப்படியோ இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். அது அவர்களின் பிரச்சினை. ஆனால், அரசியல் என்ற சித்தாந்தத்தின் அல்லது பாடத்தின் மீது ஆர்வம் கொண்டவர்களுக்கு, அரசியல் நிகழ்வுகளை விருப்பு-வெறுப்பின்றி ஆய்ந்து, அதன் சூட்சுமங்களை ரசிப்பதில் எப்போதுமே ஆர்வம் இருக்கும்.
அப்படியான ஒரு ஆர்வத்தின் வெளிப்பாடுதான் இந்த ஆய்வுத் தொடர்!
தனது தலைமைப் பதவிக்கான அரசியல் போட்டியாளர்களாக அறியப்பட்டவர்களை, வெளியில் விட்டுவைப்பதென்பது, ஒருவகையில் தனக்கான ஆபத்தை நீட்டிக்க விடுவதே. எனவே, தன்னுடன் தலைமைப் பதவிக்குப் போட்டியிட்டவர்களை சம்மதிக்கச் செய்து, தனது அமைச்சரவையில் தனக்குக் கீழே சேர்த்துக்கொண்டு, அவர்களை டம்மியாக்கி, இனி இவர்கள், தனக்குக் கீழ்தான் என்பதைக் காட்டிவிட்டால், அப்புறம் அவர்களால் மறுபடியும் எளிதில் எதிர்ப்பை வெளிக்காட்ட முடியுமா? அவர்கள் மக்கள் மத்தியில் மீண்டும் எடுபடுவார்களா? காமராஜர் கையாண்டது இத்தகைய ஒரு சாதாரண அரசியல் உத்தியே!
அந்த இருவர் மட்டுமல்ல, ராஜாஜியின் முந்தைய அமைச்சரவையில் இடம்பெற்றிருந்த அமைச்சர்களில், ஏ.பி.ஷெட்டி, மாணிக்கவேலு நாயக்கர் மற்றும் ராமநாதபுரம் ராஜா ஆகிய மூவரையும்கூட, காமராஜர் தனது 8 பேர் கொண்ட சிறிய அமைச்சரவையில் இணைத்துக்கொண்டார் என்பதையும் பார்க்க வேண்டும். அப்போதைய சூழலுக்கான அரசியல் நிலைமைகளை சமாளிப்பதற்காக காமராஜர் கையாண்ட சில அரசியல் உத்திகளுள் இதுவும் ஒன்று.
அரசியல் என்பது எப்போதுமே சூழ்ச்சிகளும், தந்திரங்களும், சூட்சுமங்களும் நிறைந்த ஒன்று. தலைமைப் பதவியில் இருப்பவர்களுக்கு கரணம் தப்பினால் மரணம் என்ற கதைதான் எந்நேரமும்! அப்படியிருக்கையில், அத்தகைய தலைமைப் பதவிக்கு அரசியல்ரீதியாக, மிகவும் பெருந்தன்மை கொண்ட, வெள்ளை உள்ளம் படைத்த ஒருவர் வந்து அமர்ந்தார் என்று கூறுவது எப்படியானது?
காமராஜர் என்பவர் ஒரு ஆக்கப்பூர்வமான தலைவர். திராவிட இயக்கச் சிந்தனைகளை உள்வாங்கியவர். மூடத்தனத்திற்கு எதிரானவர். சமூக ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிரானவர். சமூகத்தின் அவலங்களைப் புரிந்து கொண்டிருந்தவர். ஊழலற்ற ஒரு மனிதர், எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்தவர், தமிழகத்தின் முன்னேற்றத்தில் மிக முக்கியப் பங்காற்றியவர், மனவலிமை மிக்கவர், சிறந்த நிர்வாகி, ஒரு அதிசயமான அரசியல்வாதி என்ற கருத்தாக்கங்களில் மாறுபாடுகளைக் கண்டுபிடித்து வாதம் செய்ய முடியாது என்பதில் சந்தேகமில்லை.
ஆனால், தலைமைப் பதவியில் அமர்ந்த ஒரு அரசியல்வாதி என்ற வகையில், அவர் சிறந்த ராஜதந்திரி, அரசியல் சாணக்கியர், தந்திர அரசியல் நிபுணர் மற்றும் தன் அரசியல் எதிரிகளைக் கையாள்வதில் கைதேர்ந்தவர் மற்றும் மதிநுட்பம் வாய்ந்தவர், சில விஷயங்களில் சமரசமே செய்துகொள்ளாதவர், தன்னை எதிர்த்து அரசியல் செய்த பலரை வெற்றிகரமாக வீழ்த்தியவர் என்ற பட்டங்கள் காமராஜருக்குப் பொருந்தாதா?
அப்படிப் பொருந்தாது எனில் அவர் அரசியல்வாதியே அல்ல; அல்லது அரசியல் சிந்தாந்தமே தவறானது என்று பொருள்!
காமராஜர் மிக நல்ல மனிதர் என்ற காரணத்திற்காக நமக்கெல்லாம் அறிமுகமாகிவிடவில்லை. அவர், அரசியலில் பெற்ற உச்சம்தான், நம்மிடம் அவரைக் கொண்டுவந்து ச‍ேர்த்தது.
மிக மிக எளியதொருப் பின்னணியிலிருந்து வந்த ஒரு மனிதர், அரசியலில் பெரியளவில் உச்சம் தொட வேண்டுமென்றால், மேற்கூறிய அரசியல் சார்ந்த அனைத்து தகுதிகளும், ஒரு அரசியல்வாதியாய் அற்புதமாக அமையப் பெற்றிருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால், இத்தகைய அரசியல் வளர்ச்சி எப்போதும் சாத்தியமில்லை. அதைவிடுத்து, எல்லா அம்சங்களிலும் காமராஜரை வெள்ளை உள்ளம் கொண்டவர், பரந்த மனப்பான்மை உடையவர், வெகுளி என்றெல்லாம் பலர் கட்டமைக்க முயல்வது அவர்களுக்கான தனிப்பட்ட நோக்கமாக இருக்கலாமே தவிர, அதில் லாஜிக் எதுவும் இருக்கப்போவதில்லை.
சமூக அந்தஸ்து இல்லாத, வசதி வாய்ப்புக் குறைந்த ஒரு எளிய குடும்பத்தில் பிறக்கும் காமராஜரால் பள்ளிப் படிப்பை நிறைவுசெய்ய முடியவில்லை. காங்கிரஸில் ஒரு எளியத் தொண்டனாக, பதின்ம வயதுகளிலேயே தனது பொது வாழ்வைத் தொடங்கிய காமராஜர், காந்தியடிகள், காங்கிரஸில் மிளிரத் தொடங்கிய காலத்தில், அவரின் சித்தாந்தத்தின்பால் ஈர்க்கப்படுகிறார்.