காதல் கவிதைகள் – தொகுப்பு 8
பா. தேவிமயில் குமார் கவிதைகள்
அதிகமே !
ஒவ்வொரு யுகங்களிலும்
வரங்களையும்,
சாபங்களையும்,
சற்று அதிகமாகவே,
வாங்கி சலித்து
விட்டது இந்தக் காதல் !
இவ்வளவுதானா ? மனிதர்கள் என !
இனி …..
இனி நாம்
கணவன், மனைவி,
காதலன், காதலியல்ல !
என சொல்லும்போதே
வரையறுக்கப்பட்ட
நடைமுறைக்குள்,
காதல் சிக்கி விடுகிறது !
காதல் தன்மானம் மிக்கது – அதுவும்
காத தூரம் ஓடியது !
சமம்
நான் இதுவரைக்
காதலித்ததே இல்லை !
எனக் கூறுவோர்,
இதுவரை நான்
உயிரோடு இல்லை
எனக் கூறுவதற்கு
சமம் ! ஆகும்
ஒரு சுவாசம்
ஒரு புன்னகை,
ஒரு ப்ரியம்,
ஒரு சுவாசம்,
ஒரு ஜீவிதம்,
இருவருக்கும் போதுமென
காதலித்தோம் !
ஆனால், சமுதாயமோ,
“ஒரு ஜாதி”
என்ற கூரிய ஆயுதத்தால்
பிரித்தனர் காதலை !
வருடங்களானாலும்
உன் நினைவுகள்
உயிர்ப்போடு
விழிமூடி உறங்குகிறது
ஒரு சேர
உன்னுள்ளும்,
என்னுள்ளும் !
எத்தனை, எத்தனை
வருடங்களானாலும் !
இக்கரைக்கு…..
நிராகரிக்கப்பட்டக்
காதல் யோசித்தது,
அங்கீகரிக்கப்பட்ட
காதல் எப்படியிருக்குமென
ஆனால்…..
அங்கீகரிக்கப்பட்டக்
காதலோ,
இது என்ன
வாழ்க்கை ? என
தலையில் கை வைத்து
யோசித்துக் கொண்டிருந்தது !
வேண்டுதல்கள்
வரும் வழியில்
கடவுளைப் பார்த்தேன்
என்றது காதல் !
கடவுளோ,
வழியெல்லாம்
காதலுக்கான
வேண்டுதல் படிவங்கள் !
கடந்து வர
போதுமென்றாகி விட்டது
என பேசியவாறே
என்னைக் கடந்து சென்றார் !
உரையாடல்
காதலர்களின்
உரையாடலைக்
கேட்டிட,
ஆடை மாற்றி
வந்தது “புயல்”
“தென்றலாக”
செரித்தல்
சாதியைத் தின்று
செரிக்கும்
சமூகமே !
இன்னும் எத்தனை
காலங்களுக்குத்தான்
காதல் எனும் கலயத்தில்
சாதியை ஊற்றி வைத்திருப்பீர்கள் !
பிரபஞ்சம்
காதல் என்பது
இசையுமல்ல,
இம்சையுமல்ல,
கடவுளுமில்லை,
சாத்தானுமில்லை,
ஒரு துளியுமில்லை,
பெருங் கடலுமில்லை,
அது ஆணுமல்ல,
அப்படியானால் பெண்ணுமல்ல,
லட்சணமுமில்லை,
அவலட்சணமுமில்லை,
லட்சியமுமில்லை,
அலட்சியமுமில்லை,
அப்படியானால்….
காதல் என்பது,
அறிந்தும், அறியமுடியாத
“பிரபஞ்சம்” போன்றதே ?
– பா. தேவிமயில் குமார்