கவனிக்கப்படாத காவியப்பூக்கள்: ஊர்மிளா: துரை. நாகராஜன்

மலர்: ஒன்று 
அரச குடும்பத்து முதலிரவு என்றால்,  ஆர்ப்பாட்டத்துக்கும், அலங்காரத்துக்கும்  கேட்கவா வேண்டும்?   மலராலேயே  படுக்கை  அமைத்து,  மணிகளால்  தோரணம் கட்டி, முத்தும், பவளமும் வாரி இறைத்து,  வாசனைப் பொடிகள் புகைத்து,   அந்த அறையைச்  சொர்க்கமாக மாற்ற  முயற்சித்திருக்கிறார்கள்  அயோத்தி  நகரத்து அந்தப்புர சேடிப் பெண்கள்.   அதில் அவர்கள் வெற்றிபெற்றதாகவே சொல்ல வேண்டும்.
சோபன அறையிலே லட்சுமணன் வரவுக்காக காத்திருக்கிறாள் ஊர்மிளா.  அழகான தோற்றமுள்ளஅவளை  சேடிப்பெண்கள் தாங்கள்  கற்ற வித்தையைப் பயன்படுத்தி தேவதையாக மாற்றிவிட்டார்கள்.
“இளவரசியாரை இந்தக் கோலத்தில் நம் இலட்சுமணர் பார்த்தால் இன்னும் ஒரு  மாதத்திற்கு  சாற்றிய  கதவை திறக்கவே மாட்டார்!”  என்கிறாள் ஒருத்தி.

“தன் தமையன் ராமனைத் தவிர வேறு யாருக்கும் தலைவணங்காத நம் இலட்சுமணரின் தலை ஊர்மிளாவின்  காலடியில் மண்டியிடும்.  இவள் கட்டளைக்காகக் காத்துக் கிடக்கும்!” என்கிறாள் இன்னொருத்தி.
ஊர்மிளாவுக்குக் காலில் பூசிய செம்பஞ்சுக் குழம்பைவிட அதிகச் சிவப்பாக நாணம் வந்து கன்னத்தில் படர்ந்தது.
இந்த சேடிப் பெண்கள் வெட்கம் கெட்டவர்கள். என்னவெல்லாம் பேசிவிட்டார்கள்.
“பேசாமல் இருக்க மாட்டீர்கள்!” என்றாள்.
முற்றிலும் புதிய உணர்வுகள் முளைத்துக் கிளர்ந்தன.  புதிதாக குருகுலத்துக்குள் நுழைந்த மாணவியின்  மனோபாவத்தில் இருந்தாள்.
அறைக்கு வெளியில் யாரோ ஒரு பாணன் மோகன ராகத்தை யாழில் இசைத்துக் கொண்டிருந்தான் ஊர்மிளாவுக்குக்  காதல் உணர்வுகள் ஊறித் ததும்பின.  உடல் முழுக்க மஞ்சள் நதி பாய்ந்தோடியது.
நேரம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.
குறிப்பிட்ட  நேரம்  வரை  இசை  மீட்டிய  பாணன்  போய்விட்டான்.   சேடிகள்  சொன்ன  காதல் குறிப்பும், இசை   ஏற்படுத்திய  நெகிழ்ச்சியும்,  வாசனைத்  திரவியங்கள் ஏற்படுத்திய  கிறக்கமும் சேர்ந்து  பற்ற  வைத்த   காம நெருப்பு  ஆவேசமாய் எரிந்தது.
லட்சுமணன் வரவேயில்லை.
ஊர்மிளாவுக்கு மனசு தவிக்கிறது.  பதைபதைக்கிறது.  லட்சுமணனின்  தந்தை   தசரதனுக்கு அறுபதனாயிரம் மனைவியர்  என்று  சிறு    பிராயத்திலேயே  கேள்விப்பட்ருக்கிறாள்.   பிள்ளையும் அப்படித்தான்  இருப்பாரோ!  முதலிரவு  அன்று  மனைவியைவிட  யார்  முக்கியமாகப்  போய்  விட்டார்கள்?
மனதினுள் தோன்றிய சங்கடக்கல், மெல்லமெல்ல வளர்ந்து  பெருமலையானது. மனம், பாரமானது. இரவு   கரைந்து விடியப்  போகிற நேரத்தில்  அவசர அவசரமாக  வந்தான் இலட்சுமணன்.   ஊர்மிளா  அவனைக்  கண்டதும்  எழுந்து  நின்றாள்.  நாணத்தால்  தலை கவிழ்ந்தாலும்,  ஓரக்கண்ணால் அவன் முகத்தைப் பார்க்கவே செய்தாள்.
இத்தனை அழகும், அலங்காரமும் வீணாகுவதற்கு முன் வந்துவிட்டாரே! அதிர்ஷ்டசாலிதான்.
ஆனால் இலட்சுமணன் அவள் முகத்தை எங்கே  ஏறெடுத்து பார்த்தான்? பார்த்திருந்தால் அந்தப் பேரழகு அவனை பதம்பார்த்திருக்கும். ஊர்மிளைக்கு துணையாக இரவெல்லாம் காத்திருந்த காமனுக்கும் வேலை வந்நதிருக்கும்.
சில ஆடைகளை அள்ளிக் கொண்டு  சரயூ நதிக்கு  ஓடினான்.  நீராடினான்,  ஆடை மாற்றினான், ஈர ஆடைகளை அங்கேயேபோட்டுவிட்டு எங்கோ ஓடினான்.  இத்தனை காட்சிகளையும் தன் அறைக்குள்  இருந்தபடியே சாளரத்தின் வழியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ஊர்மிளா.
இனம் புரியாத பயம் வந்து அவளை கவ்வியது.
‘இரவு எங்கே போயிருந்தார்?  இத்தனை  அவசரமாய்  மறுபடியும்  எங்கே   ஓடுகிறார்?  எப்போது  இனி  திரும்பி வரப்போகிறார்?” என்று  பல  கேள்விகள்  முளைத்தன.   ஓடுகிற  சரயூ  நதியையே பார்த்துக்   கொண்டு நின்றாள்.  கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது.
எத்தனை நேரம் அந்த நிலையில் நின்றிருப்பாளோ? சேடிப் பெண் வந்து “இளவரசியாரே! இது நீராடுகிற  நேரம். வாருங்கள்,  தைலம் தேய்த்து விடுகிறேன்” என்றாள்.
நேற்று எழுதிய ஒப்பனை கலையாத ஊர்மிளாவைப் பார்த்த சேடிப்  பெண்  கண்களில்  பரிதாப உணர்வு  படர்ந்தது.  ” முதலிரவுக்கு கூட வராமல் அங்கேயே தங்கிவிட்டாரோ இளவரசர்?” என்று அவளுக்குள்ளாகவே  ஊர்மிளாவுக்கு கேட்கிற சத்தத்தில் முனகினாள்.
“அங்கே என்றால் எங்கே? யாரவள்? என்னைத் திரும்பியே பார்க்கவிடாமல் செய்கிற அளவுக்கு  அவள்  அப்படி என்ன பேரழகியா?”
அவளைப் பார்க்க வேண்டும் என்று மனசு தவித்தது.  இப்படிப்பட்டவர்க்கு  எதற்குத் திருமணம்?
சேடிப் பெண்ணிடம் விசாரிக்க அவள் மனசு இடம்  தரவில்லை.   கேட்டிருந்தால்  இத்தனை   பெரிய  தவிப்பு ஊர்மிளாவுக்கு ஏற்பட்டிருக்காது.
சேடிப்பெண் முன் நடக்க,  அவளைத்  தொடர்ந்து  நடந்தாள்  ஊர்மிளா.   எதிரில்  சீதா   வருகிறாள். கோசலையிடம்  ஆசிர்வாதம் வாங்கிவிட்டு வந்து கொண்டிருக்கிறாள்.  ஊர்மிளாவை பார்த்ததாகவே  காட்டிக்  கொள்ளவில்லை.
இவள்தான் தமக்கை என்ற பாசம் பிடர் பிடித்துத் தள்ள, “சீதா….”என்றாள்.
கலவி நேரத்தில் கன்னத்தில் ஏற்பட்ட நகக்குறியை இடது கையால், மறைத்துக்  கொண்டே.. “அவசரமாக போய்க்கொண்டிருக்கிறேன் ஊர்மிளா.  அவர் காத்திருப்பார்….”  என்று  நிற்காமல் நடக்கிறாள்.
சீதாவுக்கு தெரியும்.  நேற்றிரவு ஊர்மிளாவுக்கு முதலிரவு நடக்கவில்லை என்று.  இலட்சுமணன் அண்ணன் எந்த நேரமும்  அழைக்கலாம்  என்று  அவர்களுடைய  அறை  முகப்பில்தானே  விடியவிடியக்  காத்துக் கிடந்தான்!
‘நாம்தான் சந்தோஷமாக இல்லை.  தமக்கையாவது கணவனோடு இன்பமாக இருக்கிறாளே’ என்றநினைப்பு ஊர்மிளாவின் துயரை ஓரளவு துடைத்தது.  அத்தனை அவசரமாய் நகக்குறியை எதற்கு மறைத்தாள்  என்பதுதான்  புரியவில்லை.   வெட்கமோ?

ஆனாலும், மனதின் ஒரு மூலையில்  இடறியது.
நாட்கள் சென்றன.
அந்தப்புரத்தில் தன் அறைக்குள் அடைந்தே கிடந்தாள் ஊர்மிளா.   இலட்சுமணனுக்காய் காத்திருந்து  அலுத்தாள்.  பூக்கள் கூட அவளை சுட்டுக் பொசுக்கின.
என் கணவனை எங்காவது பார்த்தீர்களா?  என்று  யாரிடம்  கேட்பது…  அந்நியரிடம்  கணவனைப்  பற்றி மனைவி கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வதைப் போல் கணவனைக் கேவலப்டுத்துகிற விஷயம் எதுவுமில்லை.
உண்மை கண்ட கனவாக உள்ளுக்குளேயே வெந்தாள்.
கணவன் வருகிறானோ இல்லையோ, ஊர்மிளாவுக்கு விருப்பமோ இல்லையோ, அரச குல வழக்கப்படி  மாலை வந்தால்  சேடிகள்  வந்து  அவளை  அலங்காரப்  பதுமையாக்கும்  காரியத்தை செய்யத்  தவறுவதில்லை.
தினம் தினம் அலங்காரம் வீணாகிக் கொண்டிருந்தது.
பல இரவுகள் வராமலே இருந்துவிடுகிற இலட்சுமணன், திடீரென ஒரு நாள் நள்ளிரவுக்கு பின் வந்து  கதவைத்  தட்டுவான்,  இவளும்  ஓடிப்போய்  ஆயிரம்  எதிர்பார்ப்புகளோடு கதவைத்திறப்பாள்.   தூங்கா  மணிவிளக்கு  வெளிச்சத்தில்  தேவதையாய்த்  தெரியும் ஊர்மிளாவின்  அழகை இலட்சுமணன் பருகாமல் கோட்டை விட்ட கதைதான் தினமும் நிகழும்.
இலட்சுமணன் அறைக்குள் நுழையுபோதே எப்போது வெளியேறுவோம் என்ற உத்தேசத்தில்தான் வருவான்.
வந்தவன் கட்டிய கணவன். எப்படி மறுக்கமுடியும்? உடன்படுவாள். முறுக்கம் தளர்ந்ததும் எழுந்து ஓடுவான்.
ஊர்மிளா கணவனிடம் இந்தச் சுமையை எதிர்பார்க்கவில்லை.  தாம்பத்திய பந்தம் வெறும் சதையோடு   என்பதில் அவளுக்கு உடன்பாடில்லை.  இலட்சுமணன்  அன்புக்காக  ஏங்கினாள்.   இவன்  சுரக்கிற  அன்பை  வேறெங்கோ  கொட்டித்  தீர்த்து  விட்டு  சம்போகத்துக்கு  மட்டும்  இங்கு வந்தான்.   அதுவும், எவரையும் உறக்கம் சொக்க வைத்து வீழ்த்தி விடுகிற இரண்டாம் சாமத்தில்.
இப்போதெல்லாம் ஊர்மிளாவுக்கு தனிமை பழக்கப்பட்டுவிட்டது.தனக்குள்ளேயே இருக்கும் இன்பத்தை எடுத்துப் புகட்ட கணவன் என்ற ஒருவன்  அவசியமில்லை  என்ற  விஷயத்தைக்  கற்றுகொண்டு  விட்டாள்.   இதை  கற்றுக்  கொள்வதற்கு  முன்  ஊர்மிளா  பட்டபாட்டை  அந்த  சரயூ  நதி ஓரளவு அறியும்.
கணவனுக்காக கத்துக்க கிடந்ததும், அவன் தேக கதகதப்பில் யோகம் பயில நினைத்ததும் – அது ஒரு  காலம்.  இப்போது முற்றாக மாறிவிட்டாள்.
பின்னிரவில் வந்து அவன் கதவைத் தட்டும்போது சலிப்புடன்தான் போய்கதவைத் திறக்கிறாள்.  ‘அங்கேயே இருந்துவிடுவதுதானே’ என்று  சொல்ல நினைப்பாள்.  ஏனோ அது முடிவதில்லை.
கணவன் பழியாக அடைந்து கிடக்கிற இடம் தன் சகோதரி சீதாவின் அந்தப்புரம் என்று தெரிந்தபோது  ஊர்மிளா ஆடிப்போனாள்.
‘எத்தனை பெரிய துரோகம் இது,  சீதாவுக்குமா  புத்தி  இல்லை.  இங்கே  எங்களுடைய  அந்தப்புரத்தில்  உனக்கு  என்ன  வேலை  என்று  சொல்லித்  துரத்துவதை  விட்டு  நன்றி  கெட்டவள்.  அனாதையாய்  பூமியில்  கிடந்து  கிடைத்தவளை  என்றாவது  என்  சகோதரி  இல்லை  என்றபடி  நடத்தியிருப்பேனா?  என்  தந்தை  ஜனகன்  கூட  முதல்  மகள்  சீதா  என்றுதானே  கொண்டாடினார்.  எல்லாவற்றையும் மறந்து விட்டாளே!
கோபம் வெடித்தது.
சேடிப் பெண்ணை அழைத்தாள்.
“என் கணவர்  எப்போதும்  சீதாவின்  அந்தப்புரத்தில்  இருக்கிற  விஷயத்தை  ஏன்  என்னிடமிருந்து  மறைத்தீர்கள்?”  என்றாள் கோபமாக!
“இதில் மறைப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை இளவரசியாரே? இது நாடே அறிந்த விஷயம்தானே?  தங்களுக்கு  இத்தனை  நாள்  தெரியாமல்  இருந்தது  ஆச்சர்யம்தான்!”  என்ற  சேடிப்பெண்  கண்களில் வியப்புக் காட்டினாள்.  ஊர்மிளாவை  பரிதாபமாக நோக்கினாள்.
ஒரு சேடிப்பெண்ணின்  பரிதாபத்துக்கு  ஆளாகுவதை   விட  வேறு  அவமானம்  என்ன  இருக்க முடியும்?
ஆறடி அழகி ஓரடி குறுகினாள்.
“நாடே அறியுமா இந்தத் கூத்தை?”
” ஆமாம்,  இளவரசர்  சிறுபிராயத்திலிருந்தே  அப்படித்தானம்மா.   அவருக்கு  தாய்,  தந்தை,  கடவுள்  எல்லாமே  அண்ணன்  இராமர்தான்.   உடலை  விட்டு  நிழல்  பிரியலாம்.   இராமரை  விட்டு இலட்சுமணர்  பிரிந்து  இதுவரை  யாரும்  பார்த்திருக்க  முடியாது.   அண்ணன்  தூங்கிய  பின்  தூங்கி  விழிக்கும்  முன்  எழுந்து  விடுவார்.   கால் பிடித்து  விட்டு, முதுகு  சொறிந்து விட்டு  அவருக்குப்பணிவிடை  செய்வதைப்  பாக்கியமாகக் கருதுகிறார்”.