உறவுகள் – கவிதை பகுதி 9
போன்சாய் மரங்கள்
பா. தேவிமயில் குமார்
நாங்கள்
பிரபஞ்ச வட்டிக் கடையின்
பெட்டிக்குள் அடைபட்ட
நட்சத்திர வைரங்கள் !
இனி, மீட்கவே
முடியாது !
வீழப்போகும்
எரி நட்சத்திரத்தின்
எச்சங்களுக்கு
எடுத்துக்காட்டுகள்
எங்கள் நிலை !
பௌர்ணமிகளாய்
பளபளப்பதற்கு முன்
பறிக்கப்பட்ட,
பாதி நிலா நாங்கள் !
தேதிகளே
இல்லாத
தினசரிகளாய்
மாற்றப்படுகிறோம்
ஏனிந்த நிலை ?
இனி !
விரும்பிய
வண்ணங்கள்
வைக்கப்படாத
தூரிகைப் பெட்டிகள்
நாங்கள் !
அனுமதியுடன்
களவாடப்படும்
ஆற்றுமணல்
நாங்களல்லவா ?
நெய்யப்படாமலே
அங்காடிகளுக்கு
செல்லும்
ஆயத்த ஆடைகளானோம் !
எழுத்தாணிகள், இனி
எங்களை
அறையப்படும்
சிலுவை மரத்தின்
சின்னமாக்கட்டும் !
புத்தகப் பைகள்
இனி,
கனவுகளை
நிரப்பாது,
காய்கறிகளாலும்
கவலைகளாலும்
நிரப்பப்படும் !
வழிகாட்டும் பலகைகள்
ஒளிந்து கொண்டது,
தேடுவோரில்லை,
தொலைந்து போன எங்களை !
ஏ, சமுதாயமே !
எங்களின்
எதிர்காலக்கனவெல்லாம்
எச்சில் உமிழ்கிறதே
உங்கள் மீது !
ஏறெடுத்துப் பாருங்கள்
எங்கள் நிலைமையை !
மங்கல இசையோடு
நொறுக்கப்பட்ட
நினைவுகளுக்கு
இறுக்கிக் கட்டப்படும்
வேலிக் கயிறுகள் !
வேதனைக் கயிறுகளாக…….
மீறப்பட்ட
சட்டங்களின்
சமகால
சாட்சிகளா ய் நாங்கள் !
அதோடு
எங்குமே
எடுபடாத வாக்குமூலங்கள் !
எங்கள் தரப்பில் !
இதுதான் இன்றைய நிலை !
உணவுச் சாலைகள்
மட்டுமல்ல !
உற்பத்திச் சாலைகளும்
உரிமை என்ற
பெயரில்,
திணிக்கப்படுகிறது
எங்கள் மீது !
நாங்கள்
விரும்பவில்லையென்றாலும்
போன்சாய்
மரங்களாக
மாற்றப்பட்டோம் !
வாழ்க்கைப்
போட்டியிலிருந்து
விலகிக் கொண்டோம் !
அடிமைகளாக
விலங்கிடப்பட்டோம் !
அதன் பெயர் “மணமாலை”
இப்படிக்கு
இளவயது
திருமணத்தால்
பாதிக்கப்பட்ட
சிறுமிகள் !