மடியாசனம் – மழலையர்க் கவிதைகள்
தொகுப்பு 5
பா. தேவிமயில் குமார்
பூனை
பூனை வரைந்த
பிஞ்சு,
ஆணையிட்டது,
அம்மா !
பாட்டிலில்
பால் எடுத்துவா !
பாவம், பூனைக்கு
பசிக்குமில்லை !
அசையா நினைவுகள்
வாய்ச்சண்டை உண்டு,
வாள் சண்டை இல்லை,
போராட்டம் உண்டு
போர்க்களம் இல்லை,
பிடிவாதமெல்லாம், அன்பால்
பொடிப்பொடியாகிறது !
கேட்டதெல்லாம்
கிடைத்தது ! அப்போது
அழுகை கூட அழகு என
அம்மா, அப்பா ரசித்தனர் !
என்ன செய்ய ?
வளர்ந்துவிட்டோமே ! இனி
வராது அந்தப் பருவம் என
வயோதிக காலத்திலும்
அசை போடக்கூடிய
“அசையா நினைவுகள்”
இளமைப் பருவமல்லவா ?
நித்ய சாபம்
சிவப்பு நீ, எனவும்
கருப்பு நீ எனவும்
குழந்தைகளிடம், நாம்
கொஞ்சும் வேளையில், உலகில்
எங்கோ ஒரு
இனப்போராட்டம்
வெடித்துக் கொண்டே
இருக்கிறது !
நிறவெறி எனும்
நித்ய சாபத்தால்
பிறந்தநாள்
ஒவ்வொரு
வருடமும்
வளர்கின்ற
குழந்தைக்குக்
கொஞ்சம் கூட
தெரியாது தான்,
“குழந்தையெனும்”
மகுடம், அதனிடமிருந்து
மெதுவாகப்
பறிக்கப்படுகிறதென !
அம்மா
அம்மாவின்
முத்தங்களுக்காகவே
மேலும்
அழுவது போல
ஆரவாரம் செய்தது
அந்த அரும்பு
ஏழ்மை
பெட்டி நிறைய
பணம் தேவையில்லையென
நிரூபிக்கிறாள் அம்மா,
ஒவ்வொரு முறையும்
வட்டியில் சோறிடும்போது !
காரணம்
மழலையின்
எச்சில்பட்ட
ஒரு பருக்கைதான்
அன்று…..
அமுத சுரபி
உருவாகக் காரணமாக
இருந்திருக்கக் கூடும் !
அன்று, இன்று
அன்று,
கண்ணனின்
வாயில்,
உலகத்தைப் பார்த்த
யசோதை மயங்கினாள் !
இன்று,
தன் குழந்தையின்
வாயில்
ஒரு உருண்டை
சோறிட,
உலகிலுள்ள
அத்தனைக் கஷ்டங்களையும்
அனுபவித்து மயங்குகிறாள்
ஓர், ஏழைத்தாய் !
உணவு
எறும்பு,
என்ன சாப்பிடும் ?
என
எண்ணியக்
குழந்தைகள் தான்
பின்னாளில்
எறும்பு சாக்பீஸ்
என்ன விலை ?
என கேட்கும் பெரியவர்கள் !
பிரசவம்
கருவறையில்
கற்சிலைக்கு
பத்துமாதம் தான்
பட்டாவா ?
அம்மா….
வெளியில் நான்
வரவில்லை,
இன்னும் சிறிது
காலம் தங்கியிருக்கிறேன்
கூப்பிடாதே ! என
கெஞ்சுகிறது ஒரு சிசு !