மடியாசனம் – மழலையர்க் கவிதைகள்
தொகுப்பு 3
பா. தேவிமயில் குமார்
பெருமழை
மழையில் நனையாதே ! என
மழலைக்கு இட்டக்
கட்டளையைக் கேட்டு
இன்னும்….
இன்னும்….
அதிகமாக
அழுதது மழை !
குறை
குறைகளைக் கூட
கொண்டாடும்
குணமுடையவர்கள்
குழந்தைகள் !
ஆம்…..
அதோ !
நொண்டி விளையாட்டைக்கூட
நன்றாக, ரசித்து
விளையாடுகின்றனரே !
நிஜம்
கார்ட்டூன்
கதாபாத்திரங்களைப்
போலவே,
பிஞ்சுகள்
பாடுவதும், ஆடுவதும்
பேசுவதும், சிரிப்பதும் என
பிரதிபலிப்பதைப்
பார்க்கும் போது,
பிஞ்சுகள் இனி
வரும் காலங்களில்
தங்கள் சுயத்தை
தொலைத்து விடுவார்களோ ? என
தோன்றுகிறது !
சிறகு
குழந்தைகளின்
கனவுகளை
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
நஞ்சு கொடுத்து
கலைப்பது போலுள்ளது
“முதலிடம்” நீ வர
வேண்டுமென சொல்வது !
ஏக்கம்
ஒவ்வொரு நாளும்
ஏமாறுகிறது
தலையணையைத்
தன் தாயின் நெஞ்சணையென
தாயற்ற ஒரு பிஞ்சு !
மடியாசனம்
இது, மயிலாசனம்
மன்னர்கள் அமர்ந்தது
இப்போது என்,
மகள் அமரட்டும் என
முகமெல்லாம் சிரிப்பாக,
அந்த சிறு நாற்காலியில் தன் மகளை
அமர வைத்தான், அப்பன் !
ஆனால்…..
போப்பா, இது வேணாம்
போய் திரும்பக் கொடுத்திடு !
உன் மடியாசனம் மட்டும்
எனக்குப் போதும்,
என மடியில அமர்ந்தது
பெண் குழந்தை !
இப்போது அவளின்
அப்பன் உண்மையாகவே
அரசனாக உணர்ந்தான் !
தூறல்
விளையாடிக்
களைப்பிலிருந்த,
சிறுவர்களுக்கு ஆனந்தம் !!
தென்றலுடன் மழை
தூறியது ! அவர்களுக்கு,
விசிறி விடவே மழை ஓடி
வந்ததென அறிய மாட்டார்கள்
அவர்கள் ! சிறுவர்கள் தானே !
மழைக்காலம்
காகிதக் கப்பல்
கட்டத் தெரிந்த
குழந்தைக்கு,
அது எந்த
எரிபொருளில் ஓடும் என
தெரியவில்லை !
ஒருவாறாக, தன்
ஆரவாரத்தையும், ஆசையையும்
நிரப்பி ஓட விட்டது !
குப்பை
குப்பைத் தொட்டி என்ற
செய்தியைப் பார்க்கும் போதே,
“குழந்தை” என அடுத்த
வார்த்தை இருக்குமோ என
வாடுகிறது எண்ணங்கள் !
சுத்தம்
குப்பை பொறுக்கும்
குழந்தைகளைப்
பார்த்துக் கொண்டே
போகிறோம்,
ஆனால்……
நான் ரொம்ப
சுத்தம் என்று
சத்தம் போட்டு
சொல்லிக் கொள்கிறோம் !
சொல்லுவோம் !
சொல்லிக்கொண்டே இருப்போம்
அவர்களும் குப்பைகளை
அள்ளிக்கொண்டே இருப்பார்கள் !